Produkty pszczele - Pasieka Ziębów

Charakteryzuje się znacznym zróżnicowaniem barwy od jasnożółtej

do ciemnoherbacianej. Zapach intensywny zbliżony do zapachu nektarów z których powstał. Smak zróżnicowany w zależności od bazy nektarowej. Miody wielokwiatowe pełni lata posiadają najwyższą kwasowość i aktywność enzymów.

• Kwity lipy

• Nawłoć

• Chwasty polne – w tym bławat

• Okresowo spadź liściasta

• Kwiaty występujące w podszycie leśnym

• Do wypieków

• Jako słodzik do napojów

• Do wyrobu własnej roboty miodów pitnych

• chorobach alergicznych dróg oddechowych (astma)

• zmęczenie

• zapalenie gardła,

• leczeniu chorób serca

• regulacji ciśnienia oraz alergii

Proponowana kuracja miodowa:

• Patrz kuracja miodowa przy pomocy miodu wielokwiatowego wiosennego

Miód w stanie płynnym posiada barwę jasną, a po skrystalizowaniu jasnokremową lub słomkową. W smaku łagodny o przyjemnym kwiatowym zapachu. Miody wiosenne krystalizują z umiarkowaną szybkości zwykle w ciągu 3 – 6 tygodni. Produkt może zawierać śladowe ilości pyłku, propolisu lub wosku, które mogą być widoczne na powierzchni. Miód wielokwiatowy pozyskiwany z pożytków wiosennych, z uwagi na wysoką zawartość cukrów prostych (fruktozy i glukozy), wykorzystywany jest jako środek zarówno leczniczy jak i zapobiegawczy.

● Sady – wiśnie, jabłonie, grusze

● Mniszek lekarski

● Rzepak

Zastosowanie spożywcze:

● Codzienne spożycie (do chleba)

● Wypiek ciast i pierników

● Woda z miodem

● Działanie wzmacniające organizm

● Stosowany przy chorobach alergicznych dróg oddechowych np. astma oskrzelowa atopowa

● Przeciwdziała katarowi siennemu (alergiczny nieżyt nosa)

● Wspomaga wątrobę w funkcji detoksykacyjnej.

● Stosowany w przebiegu chorób wątroby i woreczka żółciowego.

● Przy dużej zawartości nektaru z mniszka lekarskiego – choroby nerek, pęcherza i dróg moczowych, wspomagająco przy reumatyzmie, oraz niedokrwistości z niedoboru żelaza.

● Miesiąc przed terminem pylenia roślin spożywać dwie łyżeczki miodu od dwóch do trzech razy w tygodniu.

● Do przegotowanej i ostudzonej wody dodać dwie łyżeczki miodu, a następnie wymieszać. Tak przygotowany napój pić rano przed śniadaniem.

Barwa bardzo jasna od prawie białej poprzez ciemniejszą aż do bursztynowej z zielonkawym odcieniem, zależnie od domieszki spadzi, która zwykle towarzyszy nektarowaniu lip i prawie zawsze występuje w tej odmianie miodu. Zapach miodu lipowego jest silny podobny do zapachu kwiatów lipy. Smak wyrazisty i zdecydowany. W temperaturze około 20oC krystalizuje w czasie od kilku tygodni do kilku miesięcy. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną (niszczy drobnoustroje występujące na błonach śluzowych dróg

oddechowych).

 

Baza miodu:

Zastosowanie spożywcze:

Walory lecznicze:

Proponowana kuracja miodowa:

• Wykorzystywany w przewlekłym zapaleniu migdałków podniebiennych, stanach zapalnych gardła oraz błony śluzowej jamy ustnej.

• Wysoka zawartość witamin zwłaszcza żelaza oraz witaminy B

• Ułatwia trawienie i przyswajanie pokarmów. Duża zawartość enzymów i aminokwasów.

Pierzga jest to pyłek kwiatowy zebrany przez pszczołę miodną, zmieszany z miodem i wydzieliną gruczołów ślinowych pszczół, złożony w komórkach plastra pszczelego, poddany fermentacji mlekowej w warunkach beztlenowych w środowisku gniazda pszczelego. Powstaje w komórkach plastra pszczelego ze zmagazynowanego tam przez pszczoły pyłku kwiatowego. Zachodzące w komórkach procesy fermentacji mlekowej pyłku wywołanej przez pałeczki lactobacillus sprawiają, że w tej postaci staje się on łatwiej przyswajalny. W trakcie fermentacji białka pyłku ulegają rozpadowi do peptydów i aminokwasów. Wzrasta zawartość cukrów prostych, powstają także znaczne ilości kwasu mlekowego, dzięki któremu produkt zabezpieczony jest przed zepsuciem.

Pyłek podczas umieszczania go w komórkach plastra, dodatkowo wzbogacany jest przez pszczoły miodem oraz enzymami trawiennymi i kwasami organicznymi zawartymi w wydzielinie gruczołów ślinowych. Wartość pierzgi do celów spożywczych, profilaktycznych i leczniczych jest znacznie wyższa niż pyłku

ze względu na bogaty skład, proces konserwacji oraz łatwą przyswajalność.

Bardzo zbliżony do składu pyłku. Różnice widoczne są jedynie w ilości poszczególnych związków. I tak pierzga zawiera mniej białka o około 12%, tłuszczu o 66%. Wzrasta natomiast ilość cukrów o 60% i innych składników o około 23%. Ilość kwasu mlekowego wynosi około 3,1%.

Witaminy: A, B1, B2, B3, B6, B12, C, PP, E, D, K, H

Makroelementów: P, S, Cl, K, Ca, Na

Mikroelementów: Mg, Fe, Cu, Zn, Co, Mo, Se, Cr, Ni, Si

Pierzga posiada właściwości odżywcze, antybakteryjne i odtruwające. Szczególnie polecana jest w leczeniu stanów chorobowych jelit, anemii, chorobie nadciśnieniowej, braku łaknienia, w stanach wyczerpania, zmęczenia, chorobach układu nerwowego. Bardzo dobre efekty daje stosowanie pierzgi przy schorzeniach wieku starczego, łuszczycy oraz zaburzeniach wzroku. Jest niezwykle skuteczna w walce z przerostem gruczołu krokowego. Systematyczne zażywanie zapobiega lub łagodzi skutki choroby. W mieszaninie z miodem wykazuje istotnie większą skuteczność ze względu na enzymatyczną aktywność miodu pszczelego.

Systematycznie po dwie łyżeczki dziennie, rano na czczo i wieczorem przed kolacją. Preparat nie jest toksyczny nawet w przypadku przedawkowania. Przy przedawkowaniu może działać lekko rozwalniająco.

tzw. kit pszczeli, czyli produkt, który pszczoły wytwarzają, by zabezpieczyć ul. Już od starożytności wykorzystywany przez człowieka w celach leczniczych.